Her gün yeniden başlıyorum duvarı örmeye… Her gün yeniden yıkılacağını bile bile başlıyorum örmeye…Hiçbiri ilk seferki gibi değil… Daha çok emek, daha çok zahmet gerektiriyor… Her yeni başlayış büyük zorluklarla çıkıyor karşıma… Yapı taşlarımın pek çoğu her yıkıntının arkasından yok oluyor. Kalanlarınsa üzerine yapışan harçlarını temizlemek, en azından yapıya zarar vermeyecek hale getirmek için büyük emek sarfetmek gerek…
Ama ne yaparsam yapayım yine yıkılıyor her şey… Belki bu sefer yıkılmaz umuduyla bir yerlerde - temelde, tuğlalarda, harcında ya da işçiliğinde- bir hata olması ihtimalini düşünmeden yeniden başlıyorum. Belki bu ihtimali düşünsem baştan sağlam olacak her şey, ama düşünemiyorum belki de düşünmek istemiyorum.
Ve her seferinde yeniden yeniden yıkılıyor ve her seferinde eksiliyor; umutlarım, inancım ve de azmim… Her seferinde eksilenlerin yerini doldurmak daha da zorlaşıyor. Her başlangıçta eksiklerle, eksilerle başlıyorum, mutluluğu yakalamak arzusuyla… Ama her yeni başlangıç bitişe gebe olarak çıkıyor karşıma…
İşte yine yıkıntılar arasındayım; ancak bu sefer farklı… Defalarca yaptığım iş yabancı bana, defalarca kullandığım mala, çekiç yabancı ellerime… Ve dahası nereden başlayacağımı, nasıl başlayacağımı bilemiyorum. Umudum tükenmiş, başım dönüyor. Birisi elimden tutmasa yığılıp kalacağım aynen yapmaya çalıştığım duvar gibi…
Ben mi duvarı örüyorum, duvar mı beni…
***
HİÇBİR ŞEY ESKİSİ GİBİ OLMAYACAK
Her gün yeniden başlıyorum duvarı örmeye… Bir gün nasıl olsa en güzelini, en sağlamını, en sanatsalını yaratacağımdan emin olarak…Her bir başlangıç yeni tecrübeler, yeni teknikler, yeni malzemeler dayatıyor. Ama tüm bunlar yeni öreceğim duvarın temelden daha sağlam, daha ustaca olmasına yol açıyor. Yine de eski malzemeleri kullanmak gerek… Bunlar da işin biraz zorlu, biraz zahmetli ama güzel tarafı…
Her seferinde bu sefer tamamdır diye başladığım duvarım yıkılınca nedenlerini düşünüyorum; hatanın nerede olabileceği, nereden kaynaklandığını bulmak gerek… Zaten her yıkılışta bunu aramazsan neye yarar ki yıkılacağını bile bile yeniden yeniden denemek… Demek ki her seferinde atladığımı ayrıntılar var.
Her seferinde yeniden yıkılıyor ama her seferinde yıkılmış olsa bile bir şeyler var geride yeni başlangıç için… Hiç olmayan bir şeylerin yerine en azından yıkılmış bile olsa üzerini tamamlayabilecek malzeme… Var olmayanın yerine bir şeyler koymak zor, elde olanın üzerine eklemek, elde olanı geliştirmek daha kolay…
İşte yine yıkıldı her şey; ancak bu sefer farklı… Defalarca yaptığım iş her seferinde yeni tecrübeler ekliyor bilgilerime; kullandığım mala, çekiç daha bir yakışıyor elime, bütünleşiyor. Artık nereden başlayacağımı biliyorum. Umutlarım canlı, yüreğim kıpır kıpır…
Bu sefer başaracağım.
